یا فاطمه، میخواهم با تو سخن بگویم ولی نمیدانم رویم را به کدام سو بگردانم تا تو آنجا باشی. به بقیع ، به کنار قبر پیامبر و یا به خانه ات.

و این همه سال سرگردانی ما و این همه گمنامی تو، دلیلی است بر عظمتت. ای سیده زنان عالم، تو آنقدر بزرگی که هر کس با چشم های خودبین و دنیابین نتواند ببیند،حتی محل دفن تو را.

این همه عصمت و حجاب و عفت در که جمع خواهد شد ، جز دختر حبیب الله، همسر ولی الله و مادر ثارالله.

یا فاطمه، امروز سالها از رفتنت گذشته است. چیزی قریب به هزار و چهارصد سال. ولی ما حکایت تو را شنیده ایم و حکایت نامردان روزگارت را که قدر امانت ندانستد و پیمان شکستند و چه بد عهدانی بودند آنانکه حرمت نگذاشتند حریم خانه رسول را.

مگر اینان سخن پیامبر را نشنیده بودند که :"فاطمه پاره تن من است. هر که او را بیازارد، مرا آزرده و هر که او را خشنود کند، مرا خشنود کرده است. "

یا فاطمه! قرار روزگار اینگونه برایمان خواسته است که نه از جاهلان قبل از بعثت باشیم ، نه اولین مسلمانان تاریخ، نه الله اکبر گویان فتح مکه و نه پیمان شکنان بعد از پیغمبر.ما تابعین توییم ، تابع رسول و اهل بیت. و به یقین نه قصد عهد شکنی داریم و نه قصد آزرده کردن دل رسول. و خوب میدانیم آزردن دل فاطمه ، آزرردن دل پیامبر است.

یا فاطمه! به ما نیز پرواز را بیاموز که از هر سکون خسته ایم.

خوشا به حالت که آسوده شدی از دست این مردمان بی وفا. فردا تو نزد پدرت هستی،در بهترین نقطه بهشت. پیامبر که رفت تو تنها یاور روزهای تنهایی ام بودی.

علی تنهاست. تنهاتر از همیشه. و او چه خواهد کرد بی فاطمه، جز پناه بردن به چاههای صبور مدینه.